அத்தியாயம் 24   நேரம் இரவு பதினோரு மணி. வெளியே மழை அடித்து ஊற்றிக்கொண்டிருந்தது. அந்த வரவேற்பறையின் மின்விசிறி சப்தமெழுப்பாமல் சுற்றிக்கொண்டிருக்க, திடகாத்திரமான ஒருவன் ஈர உடுப்புடன் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். அந்த நடுக்கம் மின்விசிறி தந்த காற்றால் அல்ல; எதிரே இவனையே விழிகளால் கூறுபோட்டுக் கொண்டிருந்த வெள்ளை வேட்டி மனிதரால்! “என்னய்யா எங்கே போனான்னு தெரியலன்னு அசால்ட்டா சொல்ற? இதுக்காகவா இருபத்துநாலு மணி நேரமும் அவன் பின்னாடி அலையறதுக்கு உனக்கு காசு கொட்டி கொடுக்கறேன்?” என்று இன்னமும் காதுகளுக்கு ஒவ்வாத வசைமொழிகளை வாய்க்கு வலியெடுக்கும் மட்டும் பேசினார் அந்த பெரிய மனிதர்!  அவர் தாரகேஷின் அப்பா; சட்டமன்ற உறுப்பினர் சத்யநாதன்! அவரருகே பயம் பரவிய முகத்துடன் தாரகேஷின் தோழி கோகிலலக்ஷ்மி.   “மன்னிக்கணும் தலைவரே! நாலு நாளா நல்ல மழை! அப்டியும் நாங்க அவனை வேவு பார்க்கறதை நிறுத்தல.” என்றவர், அருகிருந்த கோகிலாவைக் காட்டி சொன்னார். "அவன் இந்தப் பொண்ணு பின்னாடி சுத்திட்டு இருந்த வரை உங்களுக்கு ரிப்போர்ட் கொடுத்துட்டோம். இன்னிக்குதான் பசங்க மிஸ் பண்ணிட்டானுங்க. இப்போ வரை அவன் வீட்ட...

அத்தியாயம் 23                 நேற்றைக்கு முந்தைய நாள்!  ஹரிஷ் அவன் வீட்டிலிருந்து அதிக தொலைவிலிருந்த ஜிம் ஒன்றின் வெளியே தனது மகிழ்வுந்தில் அமர்ந்திருந்தான். அருகே இருபத்தாறு வயதில் வாட்டசாட்டமான உடலமைப்புடன் காவல்துறையைச் சேர்ந்த ஒருவன்! இப்போதுதான் உடற்பயிற்சியை முடித்துவிட்டு வந்திருக்கிறான் என்று, முகம் கழுவியதில் காயாமல் ஆங்காங்கே ஒட்டியிருந்த நீர்த்துளிகளில் தெரிந்தது. ஜன்னலில் தன்‌ பரந்த முதுகைச் சாய்த்து முழங்கையை இருக்கைப் பகுதியில் பதித்திருந்தவன் சொன்னான். “இந்த ரோலர் பொட்டட்டோக்காகவே செஞ்சு வந்த பிரச்சினை மாதிரி இருக்குது.” அம்ருவை, ‘ரோலர் பொட்டட்டோ’ என்ற அடைமொழியுடன் பேசும் இவனை நாம் முன்பே பார்த்திருக்கிறோம். அவளிடம், ‘கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாமா?’ என்று கேட்டு வம்பிழுக்கும் அவளின் அத்தை மகன் தேவா. அஸ்வத் பார்த்த இரு முறையும் இவன் அங்ஙனமே பேசி வைத்ததில் அது உண்மையென்று நினைத்து, இவனைத்தான் அம்ருதா திருமணம் செய்ய போகிறாள் என்று நம்பிக் கொண்டிருக்கிறான் அஸ்வத். அம்ருதா அண்ணனிடம் அஸ்வத்தைப் பற்றிய அனைத்து விடயங்களையும் தெரிவித்த பின்னர்...

அத்தியாயம் 22 தெருமுனை விநாயகர் காலை பூஜை முடிந்து, பூமாலை சகிதம் தன் பாதமருகே போடப்பட்டிருந்த பூக்கோலத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார். பழைய காம்பவுண்ட் சுவர்கள் ஈரளிப்பில் இருந்தது. தெருக்களைக் கடந்து பிரதான வீதிக்கு வந்தால், விளம்பர பலகையில் கையில் 7UP உடன் நின்றிருந்த அனிருத் தேநீர் கடையின் வாசனையையும் மக்களின் சுவாரஸ்ய பேச்சுக்களையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். தள்ளுவண்டியில் சாம்பார் வெங்காயம் மூன்று கிலோ நூறு ரூபாய் என கூவிக் கொண்டிருந்தார் அதன் விற்பன்னர். அப்பா, மகன் இருவரும் காலை நேர நடைப்பயிற்சியில் இருந்தார்கள். லெதர் தொழிற்சாலையிலிருந்து வந்த மணத்தினை உள்வாங்கியபடி மெதுவே ஆரம்பித்தான் ஹரிஷ். “என் ஃப்ரெண்ட் ரிஷி பிரகாஷ் தெரியும்ல’ப்பா? கைனோ ஸ்பெஷலிஸ்ட்!” “ஆ… போன வருஷம் வில்லிவாக்கத்துல புதுசா மெட்டர்னிடி கிளினிக் திறந்திருக்கான்னு போயிட்டு வந்தியே…” “ஆமாப்பா, அவன்தான்! என் கல்யாணத்துக்கு வந்திருந்தப்போ உன் கல்யாணம் எப்போடா’ன்னு கேட்டேன். அவங்க வீட்லயும் அலையன்ஸ் பார்த்துட்டு இருக்கறதா சொன்னான். அதான்… நம்ம அம்முவுக்கு பார்க்கலாமான்னு தோணுச்சு…” நடராஜன் பாதையிலிருந்து திரும்பி மகன...

அத்தியாயம் 21 அன்று ஹரிஷின் சிந்தனை முழுவதையும் அஸ்வத்தே ஆக்ரமித்திருந்தான்.  பொதுவாக ஒரு மனநல ஆலோசனை அல்லது சிகிச்சை (Psychiatric session) என்பது ஒரே அமர்வில் முடிவதல்ல. அது ஒரு படிப்படியான செயல்முறை. அதன்படி குறைந்தபட்சம் மூன்றிலிருந்து நான்கு அமர்வுகள் சென்றால்தான் நோயாளியுடைய மனநிலையின் முன்னேற்றம் பொறுத்து நீண்டநாள் திட்டங்களையும் சொல்ல முடியும். ஆனால் நிச்சயம் அஸ்வத் தன்னிடம் முறைப்படி சிகிச்சைக்காக வரப் போவதில்லை. அதனால் குழந்தைக்கு முப்பதாம் நாள் படையல் என்று அஸ்வத் சொன்னதைச் சாக்கிட்டு, அவனைப் பற்றி மேலும் தெரிந்துக்கொள்ள அவன் வீட்டிற்கு சென்றிருந்தான் ஹரிஷ். வீட்டின் உள்வாயிலில் கால் வைத்தபோதே எதிரே இருந்த சுவரின் அடிப்பகுதியில் குழந்தையின் முழு உருவப்படம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. சின்ன பற்கள் காட்டி கன்னம் குழிய சிரிக்கும் குழந்தை முக ஜாடையில் குட்டி அஸ்வத் போலிருந்தாள். வெள்ளை நிற உடையில் அவள் ஓடி வருவதைப் போல தத்ரூபமாக HD செய்யப்பட்டிருந்த புகைப்படத்தின் உயிரோட்டம், பார்த்த ஒரு நொடியில் இந்த மருத்துவனின் மனதையே கலக்கிவிட்டது. இவளுக்கு இப்படியான முடிவு நிகழ்ந்திருக்க வேண்டா...